Als je denkt dat je alles gehad hebt.....

Nou nou, wat een dag. Een soap is er niks bij. Laat ik bij het begin beginnen. Deze ochtend zou duidelijk moeten worden hoe nu verder. De pleister zou verwijderd worden en dan zou er gekeken worden naar hoe nu verder. Op het moment dat mama en ik de parkeerplaats oprijden belt papa al. De arts is geweest, de pleister is verwijderd en er is geen vocht gelekt, halleluja! Als alles meezit mag hij woensdag naar huis.

Wij weten inmiddels dat niet alle boodschappen die de artsen doorgeven helemaal oké doorkomen via papa dus haasten wij ons naar de afdeling. Sinds zondagnacht moest hij nuchter blijven voor het geval de wond toch had gelekt en hij op de ok een drain zou krijgen. Na het nieuws dat alles droog was gebleven, mocht hij toch eten en kreeg hij een ruim ontbijt. Zijn verband was voor de 12e keer van zijn hoofd gegleden. Dus het was tijd voor wéér een nieuw verband.

Toen hij het verband eraf haalde, zag ik een bult vocht onder zijn huid. De verpleegster kwam kijken en zag inderdaad ook die bult vocht weer. Ze deed er nieuw verband om maar ging toch met de arts overleggen wat nu.... Dit verband zat echt lachwekkend om zijn hoofd. Hij was net een paasei, er miste alleen een strik op zijn hoofd. Zijn oren werden naar voren geduwd en zo ontstonden er 2 flaporen, hilarisch. We liepen even naar beneden voor een kop koffie samen met hem, om nu de hele dag in bed te blijven liggen daar word je ook niet bepaald vrolijk van.

Eenmaal terug op de afdeling kwam de arts, zij wilde het vocht zelf bekijken, dus het verband mocht eraf. Dit keer was het wel goed blijven zitten. Zij zag ook de bult met vocht zitten. Deze bult zat er vanmorgen dus nog niet en nu ineens wel. Ze dacht dat een drain zetten de volgende stap zou zijn. Dus waarschijnlijk vanavond nog onder narcose voor deze ingreep. Hij mocht vanaf dat moment niet meer eten. Omdat hij in een academisch ziekenhuis ligt, krijg je niet je eigen arts maar een arts in opleiding. Zij moet ten alle tijden overleggen met zijn neurochirurg.

Ik was inmiddels in de hal gaan zitten en kwam onze eigen verpleegkundige tegen. Ik vertelde dat ik hem afwezig vond en dat hij moeite heeft met praten. Morgen zou ze langskomen om het een en ander te bespreken. Ook zij baalde van het vocht dat er weer zat maar nog niet lekte.

De arts kwam terug na de bespreking met de neurochirurg en hij vond het vocht helemaal geen probleem. Zolang het maar niet lekt. Papa mocht het afwachten in het ziekenhuis of hij mag naar huis om zich woensdag weer te melden in het ziekenhuis. Huh? Wat? Van woensdag naar huis, tot vandaag nog de ingreep tot je mag nu naar huis, dat waren flinke schakelingen. Onwerkelijk maar wel super happy is hij met ons mee naar huis gegaan. Natuurlijk is het probleem nog niet opgelost, maar als het woensdag nog droog is, dan start hij met de chemo omdat de verwachting dan is dat het droog zal blijven. Het vocht kan er nog maanden blijven zitten zonder dat dat problemen geeft. Met gierende banden zijn we weggereden vanuit Utrecht en vanavond slaapt hij lekker in zijn eigen bed.

X