Een paar dagen voor de scan voel ik de spanning ietsje opbouwen. Niet dat ik heel erg gespannen ben, maar er hangt wel ‘iets’ in de lucht. Je weet dat er weer aan zit te komen. Papa maakt zich sowieso niet druk, niet druk maken voordat je iets weet. En hij heeft gelijk natuurlijk. Als er iets op de scan te zien is, gaan we ons pas zorgen maken.
Dus vandaag weer met positieve vibes naar Utrecht. Hij voelt zich goed en heeft geen verdere klachten. Hij geniet van het leven en geef hem eens ongelijk. De scan duurde naar mijn gevoel wat langer dan normaal maar dat kan ook zijn omdat we in een andere wachtkamer plaats moesten nemen. Papa moet, sinds afgelopen zomer, in de tesla 3, dat is een precisie ding. Met nog scherpere en duidelijkere beelden.
Na zo’n 3 kwartier stond hij weer met een grijns buiten en hij vertelde dat hij heerlijk had liggen slapen. Dan is die tijd voor hem in ieder geval nuttig besteed geweest, haha.
Daarna even wat gegeten en toen naar de wachtkamer gelopen om ons te melden. Lang hoefden we niet te wachten. Onze arts was echt precies op tijd met het spreekuur. Het duurde even voordat we allemaal ons plaatsje hadden gevonden. En pas toen we allemaal zaten, kwam het hoge woord eruit.
S T A B I E L ! Mama vond dat ze lang moest wachten op dat verlossende woord.
Zo fijn dat we weer opgelucht adem kunnen halen. Morgen verwacht ik nog een telefoontje van de arts omdat ze morgen met Duitsland belt over de verdere behandeling daar.
Dus wordt weer vervolgd....
X
