Als je denkt dat je alles gehad hebt.....

Nou nou, wat een dag. Een soap is er niks bij. Laat ik bij het begin beginnen. Deze ochtend zou duidelijk moeten worden hoe nu verder. De pleister zou verwijderd worden en dan zou er gekeken worden naar hoe nu verder. Op het moment dat mama en ik de parkeerplaats oprijden belt papa al. De arts is geweest, de pleister is verwijderd en er is geen vocht gelekt, halleluja! Als alles meezit mag hij woensdag naar huis.

Wij weten inmiddels dat niet alle boodschappen die de artsen doorgeven helemaal oké doorkomen via papa dus haasten wij ons naar de afdeling. Sinds zondagnacht moest hij nuchter blijven voor het geval de wond toch had gelekt en hij op de ok een drain zou krijgen. Na het nieuws dat alles droog was gebleven, mocht hij toch eten en kreeg hij een ruim ontbijt. Zijn verband was voor de 12e keer van zijn hoofd gegleden. Dus het was tijd voor wéér een nieuw verband.

Toen hij het verband eraf haalde, zag ik een bult vocht onder zijn huid. De verpleegster kwam kijken en zag inderdaad ook die bult vocht weer. Ze deed er nieuw verband om maar ging toch met de arts overleggen wat nu.... Dit verband zat echt lachwekkend om zijn hoofd. Hij was net een paasei, er miste alleen een strik op zijn hoofd. Zijn oren werden naar voren geduwd en zo ontstonden er 2 flaporen, hilarisch. We liepen even naar beneden voor een kop koffie samen met hem, om nu de hele dag in bed te blijven liggen daar word je ook niet bepaald vrolijk van.

Eenmaal terug op de afdeling kwam de arts, zij wilde het vocht zelf bekijken, dus het verband mocht eraf. Dit keer was het wel goed blijven zitten. Zij zag ook de bult met vocht zitten. Deze bult zat er vanmorgen dus nog niet en nu ineens wel. Ze dacht dat een drain zetten de volgende stap zou zijn. Dus waarschijnlijk vanavond nog onder narcose voor deze ingreep. Hij mocht vanaf dat moment niet meer eten. Omdat hij in een academisch ziekenhuis ligt, krijg je niet je eigen arts maar een arts in opleiding. Zij moet ten alle tijden overleggen met zijn neurochirurg.

Ik was inmiddels in de hal gaan zitten en kwam onze eigen verpleegkundige tegen. Ik vertelde dat ik hem afwezig vond en dat hij moeite heeft met praten. Morgen zou ze langskomen om het een en ander te bespreken. Ook zij baalde van het vocht dat er weer zat maar nog niet lekte.

De arts kwam terug na de bespreking met de neurochirurg en hij vond het vocht helemaal geen probleem. Zolang het maar niet lekt. Papa mocht het afwachten in het ziekenhuis of hij mag naar huis om zich woensdag weer te melden in het ziekenhuis. Huh? Wat? Van woensdag naar huis, tot vandaag nog de ingreep tot je mag nu naar huis, dat waren flinke schakelingen. Onwerkelijk maar wel super happy is hij met ons mee naar huis gegaan. Natuurlijk is het probleem nog niet opgelost, maar als het woensdag nog droog is, dan start hij met de chemo omdat de verwachting dan is dat het droog zal blijven. Het vocht kan er nog maanden blijven zitten zonder dat dat problemen geeft. Met gierende banden zijn we weggereden vanuit Utrecht en vanavond slaapt hij lekker in zijn eigen bed.

X

En we zitten er weer middenin.....

Wat een dagen waren dat..... Dinsdag was de wond nog gesloten, woensdag ook. Donderdagochtend kreeg ik om 8 uur al een belletje van mama dat ze wond weer was gaan lekken. Dus ik meteen naar het UMC gebeld. De neurochirurg in opleiding wilde dat we naar de spoedeisende hulp zouden komen. Ja, hoor daar begon het circus weer.

Eenmaal aangekomen op de eerste hulp, leek de wond weer dicht. De arts zette wat druk op de wond en meteen was het vocht daar weer, hmmm niet gesloten dus. Na de CT-scan werd hij opgenomen voor de ons bekende afdeling. Zodra hij met de rolstoel de afdeling op kwam rijden, herkent iedereen hem van koffiejuf tot secretaresse. Hij zet wat in beweging daar op die afdeling met zijn positieve instelling. Hij geeft iedereen aandacht en gaat een gesprek aan. Ze hebben hem daar ook echt in hun harten gesloten, heel mooi om te zien.

De artsen wilden toch gaan voor een drain in zijn onderrug. Om 16 uur werd hij weggereden met bed en al. Het zou ongeveer een half uur tot een uur gaan duren. Na 17 uur was hij nog niet terug. Mijn moeder had het inmiddels niet meer, was op van de zenuwen. Om 17.30 uur nog niemand. Toen werd ik om 18 uur gebeld, het was de arts die een verkeerd nummer had gebeld. Maar toen kon ik wel meteen aan hem vragen hoe het met papa was. Hij zei dat het zetten van de drain nog niet gelukt was. Mama en ik wilden even naar beneden lopen, al die tijd hadden we op zijn kamer zitten wachten namelijk. En toen we de kamer uitliepen, kwam net zijn bed aangereden. Daar lag een hoopje ellende in dat bed.

Hij had zo idioot veel pijn gehad. De drain was niet gelukt, meerdere keren was hij verdoofd maar het lukte maar niet om die buis in zijn ruggenmerg te proppen. Ik heb mijn vader nog nooit zo gezien. Vloekend werd hij de kamer opgereden. Wat een heftig moment was dit. Morgen zouden ze het opnieuw gaan proberen. Volgens mijn vader kwam daar niks van in....

Hij kon niet op zijn rug liggen, had moeite met omdraaien en alles deed zeer. Zo zielig.
De volgende ochtend waren ze al snel bij zijn bed om hem te vertellen dat ze het nog een keertje zouden proberen. Onze eigen neurochirurg ging het nu doen in plaats van zijn assistenten. Nee hoor, hij was niet om te lullen. Geen naald meer in dat gebied. Dus wat nu?

Al 2 dagen is het niet te doen om in Utrecht te komen, dikke vette files. Ruim 2 uur deden we er steeds over en zo ook gisteren. Net toen wij het parkeerterrein opreden belde Merel. 'Ze nemen papa nu mee om vocht uit de wond te halen". Even een sprintje naar de afdeling, daar stonden ze inmiddels met 4 man sterk rondom zijn bed. Alles lag klaar om met een soort infuus de wond leeg te trekken. Alleen het prikje voelde hij, maar verder was het goed te doen. Ze hebben 70cc uit zijn hoofd getrokken. Zijn waterballon was weg, die zag je gewoon verdwijnen. Daarna een drukverband om zijn hoofd gewikkeld en nu afwachten of het lekken stopt.

Gisteren zag je het verband steeds verder van zijn hoofd afglijden, toen Tessa er in de avond was, kreeg hij een nieuw verband want het was er nu helemaal af gegaan. Ze hebben toen ook nog even de pleister die er onder zat (die trouwens een paar honderd euro kost😱) bekeken en daar zat geen vocht meer op gelukkig. De arts zegt dat hij vertrouwen heeft in deze procedure, dat ze misschien toch geen drain hoeven te zetten maar dat het weghalen van het vocht voldoende is. We zullen het gaan zien, hij ligt eigenlijk gewoon te wachten in zijn bed. Dus bestook 'm gerust met appjes, belletjes of bezoekjes.

X

Lekkende wond

Gisterenochtend was het kussen van papa helemaal nat en zat vol met kanarie gele vlekken. Hij dacht eigenlijk dat hij drinken had laten vallen op z'n kussen. De hechtingen zijn er al even uit en er was niets op zijn hoofd te zien.

In de loop van de dag bleef het druppelen, zijn haar was steeds nat en er vielen ook druppeltjes op zijn rug. Uiteindelijk vond mama het inieminie plekje waar het vocht uitdrupte. Toch maar even naar het UMC gebeld, wat moeten we hiermee. Onze verpleegkundige zei : ' als er iets uitkomt kan er ook iets in en dat wil je niet'. Daar had ik inderdaad nog niet aan gedacht. We werden doorverbonden met de neurochirurg en hij vertelde ons dat we in de gaten moesten houden of hij koorts zou krijgen, als dat zo was dan moesten we weer meteen bellen. Eigenlijk zou het beter zijn als we naar het UMC zouden komen om ernaar te laten kijken, maar door de aanslag was dit niet mogelijk. De eerste hulp was gesloten en er was gewoon geen mogelijkheid om Utrecht in te komen.

Vandaag hadden we al een afspraak staan met de neuroloog om alle behandelopties te bespreken, haar eerste optie is chemo. Dezelfde chemo die hij al eerder gehad heeft, gewoon in pilvorm net als de vorige keer. Vijf dagen achter elkaar chemo en dan 3 weken rust. Ook is Duitsland weer een optie, vrijdag horen we welke therapie wanneer gaat starten, maar waarschijnlijk chemo en gaan we weer naar Duderstadt voor de immuuntherapie.

Daarna mocht hij zich melden op de afdeling waar hij (voor en na de operatie) lag. Zijn wond laten checken, die sinds deze ochtend weer droog was. De neurochirurg voelde aan de wond, ik zag dat er behoorlijk wat vocht onder de huid zat. Maar gelukkig nu wel droog is. De neurochirurg ging in overleg met de chirurg die hem ook geopereerd had. Het advies voor nu is, niets doen! Mocht de wond weer gaan lekken dan moeten we weer bellen naar de afdeling. Dan gaan ze een drain plaatsen onder in zijn rug door middel van een ruggenprik. Hij zou dan 5 dagen plat moeten liggen in het UMC. De arts heeft er nu een pleister opgeplakt, lekker op z'n haar. En als deze nat wordt, dan is er toch weer actie vereist. Als het gewoon droog blijft dan lost het lichaam het zelf op. Dat zien wij natuurlijk het liefste.... Morgen belt deze arts weer om te vragen of alles droog is gebleven.

Niet helemaal gerust liepen we naar beneden. Na de ziekenhuis lunch ben ik toch even naar de poli neuro oncologie gelopen en gevraagd om wij een gesprekje konden hebben met onze verpleegkundige, wellicht kon zij onze angst (die van mama en mij) wegnemen. Papa zit er niet zo mee, die vindt het allemaal maar overdreven. Anne was even 'vrij' van gesprekken en ging met me mee naar de lunchroom waar papa en mama nog zaten. Ze stelde ons gerust en toen voelde papa aan z'n hoofd en voelde die waterballon onder zijn huid zitten. Tja en toen sloeg ook de paniek bij hem even toe. Hij voelde zich niet goed worden, samen met de verpleegkundige liep hij naar een bed waar hij even kon liggen. Na een kwartiertje voelde hij zich weer beter worden en zijn we snel naar huis gegaan. Voor nu is de wond nog steeds droog, joehoe! Laten we hopen dat dat zo blijft en dat we geen actie hoeven te ondernemen.

Vrijdag gaan we weer terug naar het UMC voor de chemo. Mocht er iets veranderen, laat ik het weten.

X

Toch tumor

Vandaag om 17.30 uur hadden we een afspraak in het UMC voor dé uitslag van het weefsel dat was weggehaald tijdens de operatie. Papa voelt zich echt super goed, dus dat is heel fijn. De operatie is hem zo meegevallen.

In de auto waren mama en ik aan het speculeren over wat het nou zou zijn, tumor of littekenweefsel. Natuurlijk waren we voorbereid op 'tumor' nieuws, maar het feit dat het weefsel er niet afwijkend uitzag en dat het niet gegroeid was in die 2,5 week, gaf ons toch ook hoop op bestralingsnecrose.

Ruim een uur te vroeg waren we in het ziekenhuis, papa houdt niet van te laat komen😂. Nog even wat koffie gedronken en toen maar naar de poli gelopen. Er was nog een iemand voor ons en na een kwartiertje werden we binnen geroepen. De vriendelijke man stond ons op te wachten. Hij checkte meteen of papa goed liep en hoe het met hem ging. Hij moest wat testjes doen en wat vragen beantwoorden. Mama werd ongeduldig en vroeg : 'Kun je niet gewoon zeggen of het goed of slecht nieuws is?' Waarop de arts zei dat hij eerst moet weten hoe het met papa is. Vanuit daar vertelde hij dat het wel tumor is wat ze hebben gevonden.

De conditie van papa is namelijk het allerbelangrijkste, door deze goede conditie zijn er wel verschillende nabehandelingen mogelijk. Momenteel weten de artsen nog niet om welke mutatie het nu gaat, deze uitslag volgt volgende week. Dan hebben we een gesprek om alle mogelijke behandelingen te bespreken. Chemo, bestraling, trials en Duderstadt zijn allemaal opties.

Onze arts was heel positief over het herstel van papa en zijn conditie. We hebben ook wel erg gelachen tijdens dit gesprek. Papa vroeg waarom de MRI 1 dag na de operatie nodig was. Waarop de arts zei, dat is om te kijken of we alles weg hebben kunnen nemen en of er geen complicaties te zien zijn. Papa zei : ' Oh ik dacht dat het om te kijken was of jullie niet hadden achtergelaten in mijn hoofd tijdens de operatie'. Waarop de arts zei : ' Nou ik ben wel sinds die tijd mijn horloge kwijt, dus als je iets af hoort gaan in je hoofd van een alarm, dan is dat mijn horloge.......' Hilarisch! We hebben echt enorm gelachen met deze fijne arts die de humor van papa meteen begrijpt. Deze arts is voornamelijk mens, dat maakt het gesprek zo fijn.

Voor nu dus wel het nieuws wat we verwacht maar niet gehoopt hadden. Schouders eronder en volgende week zien we weer verder. Dan gaan we alle kansen bekijken en grijpen.

X

Herstel

Wat een man zeg, die vader van ons.... Hij maakt grapjes, voelt zich goed en heeft geen pijn. Mister positivo heeft het allemaal doorstaan en staat er weer super positief in.

Zo fijn! Elke dag zijn we bij hem geweest in Utrecht. Hij is natuurlijk wel sneller moe en moet echt nog slapen tussendoor. Maar jeetje wat zijn wij trots! Vanmorgen heeft hij zijn ontslag gehad, daar is hij super blij mee. Vandaag moet hij nog blijven maar morgenvroeg mag hij naar huis. Dat scheelt weer ritjes naar Utrecht, vanaf daar bekijken we het maar stap voor stap. De eerste stap is richting huis, heerlijk!

X

Operatie geslaagd

Donderdag werd papa opgenomen voor de operatie die voor vandaag gepland stond. Om 9.30 uur werden we verwacht op de afdeling D3 Oost. Hij moest meteen in de actie want er stonden veel!! afspraken voor hem gepland. Het begon met het prikken van het infuus, bloedprikken en het opmeten van z'n kousen (deze moet hij op de dag van operatie aan). Daarna kreeg hij z'n plakkers opgeplakt, dit werkt als een soort tomtom voor de operatie en daarna hup hup door naar de neuro-psycholoog.

Tijdens dit gesprek werd nogmaals uitgelegd hoe te werk gaan tijdens de operatie. En dat hij dus niet onder narcose gaat, hij heeft zelf tegen iedereen verteld dat ze hem eerst wegmaken en als zijn hoofd openligt dat ze hem dan pas wakker maken. Niet waar dus, hij gaat helemaal niet slapen tijdens deze operatie. Verschillende testjes volgden die ze vandaag tijdens de operatie ook zouden doen. De meeste testen gingen goed, behalve eentje. Hij moest rondjes tellen op de iPad, ik geloof dat hij er maar eentje goed had. Als er 7 op de iPad stonden, gaf hij als antwoord 3.... Heel bijzonder. Deze test hebben ze vandaag maar niet herhaald tijdens de operatie.

Na deze afspraak (duurde 2,5 uur) kreeg hij een neurologisch onderzoek en daarna mochten we eindelijk gaan lunchen om vervolgens binnen 3 kwartier weer terug op de afdeling te komen voor de MRI. Mama en ik deden tussendoor even boodschappen en kregen we een rondleiding in het gastenverblijf in het ziekenhuis. We bleven daar slapen zodat we hem voor de operatie ook nog even konden zien. Echt een geweldig verblijf, heel netjes en gezellig.

Na de MRI was het even rustig en hebben we even gekeken naar RTL live, daar zaten de deurzakkers aan tafel. Ik was inmiddels even naar het gastenverblijf gegaan om nog even te kunnen werken. Toen ging m'n telefoon, "de arts is er". Ik schoot m'n schoenen aan en rende naar pap z'n kamer, gelukkig zit het gastenverblijf naast de gang van waar hij ligt. Hijgend kwam ik aan bij z'n bed. Het was inmiddels half 8 en de arts was nu nog zijn ronde aan het doen. Geweldige man! Hij had de MRI bekeken en de plek was niet groter geworden maar helaas ook niet kleiner. De operatie ging dus wel door maar hij had geen idee wat hij zou aantreffen.

De tent werd op zijn bed geïnstalleerd, omdat hij vanaf deze ochtend niet meer in het uv licht mag komen door medicatie.

Vanmorgen was het dan zover om 07.45 uur werd er op onze deur geklopt, de secretaresse had ons nog niet gezien, maar ze kwamen papa wel ophalen voor de ok. In de hal zagen we de tent aan komen rijden. Papa praatte tegen mama en ik vond hem zo raar praten, ik vroeg of hij zijn gebit wel in had. Nee, dat had hij dus niet. Die moest uit van de verpleegsters die hem weg gingen brengen. Wij hebben meteen tegen ze gezegd dat hij die wel in moest hebben omdat hij moet praten tijdens de operatie. En zonder gebit is dat niet te verstaan. De artsen hadden al een paar keer bevestigd dat hij dit wel in moest hebben.

Hij had het wel even moeilijk, was gespannen. Heel logisch! Nadat wij hem bij de ok hadden afgezet, begon voor ons het lange wachten. Om 9 uur ging mijn telefoon, waar zijn jullie? Wij zaten nog even in de huiskamer van het gastenverblijf. Mijn tantes stonden beneden en waren naar Utrecht gekomen om met ons te wachten, super lief! De tijd kroop voorbij, tegen half 12 begon ik wel wat spanning te voelen. Om 11.48 uur werd ik gebeld door de neurochirurg. De operatie was heel goed gegaan, hij had bijna alles weg kunnen halen zonder schade. En papa had fantastisch meegewerkt. Poeh wat een ontlading weer. Ik vroeg hem ook meteen of hij kon zien of het tumor was of bestralingsnecrose. Hij zei dat het er niet afwijkend uitzag maar dat dat geen zekerheid gaf. Dus nog 10 dagen afwachten, dan krijgen we de uitslag.

Een uurtje later mochten wij naar hem toe, in de gang kwam ik de neuropsycholoog tegen en heb hem meteen gevraagd hoe het was gegaan. Hij had dus echt heel goed meegewerkt maar ook wat pijn gehad tijdens de operatie. Daarna samen met de secretaresse naar de de ok gelopen. Daar lag hij, helemaal achteraan in z'n tentje. Hij had nog steeds pijn. Mama zei tegen hem : ' de arts zei dat jij het fantastisch hebt gedaan ', waarop papa zei : ' dat hij het maar fantastisch heeft gedaan '...... hahahaha. Papa was wel helder maar moe. Na 5 minuutjes zijn we weer weggegaan om na een uurtje weer te gaan kijken. Dit keer lag hij te slapen, hij had nog steeds pijn. Momenteel heeft hij zijn rust hard nodig. Hij kan even niet reageren op alle appjes die hij ontvangt. De komende dagen zul je vanzelf wel iets van hem horen, laat hem tot die tijd nog maar even met rust. Heb je vragen, app mama of mij.

X