Vanmorgen om 9.40 uur ging mijn telefoon. Ik was gewoon aan het werk en Nienke kwam mijn telefoon brengen. Ik wist dat ze tussen 10.00 en 11.00 uur zouden bellen en had aan Nienke gevraagd om mijn telefoon bij te houden aangezien ik anders nooit weet waar dat ding ligt.
De zenuwen gierden door mijn lijf, gelukkig kreeg ik meteen het geruststellende bericht dat er niks oplichtte bij de PET scan. Ze was zo stellig en overtuigend, het is bestralingsnecrose (littekenweefsel). Terwijl ik het gesprek met haar voer, dat we pas over 3 maanden weer voor de volgende scan hoeven te komen, staan we met 3 vrouwen in mijn atelier. Nadat ik had opgehangen, stromen de tranen over mijn wangen en ook bij de andere vrouwen (die mijn vader niet eens kennen) Zo gelukkig en zo blij dat alles goed is!
Meteen papa gebeld, hij zat ook met smart te wachten. Toen ik hem vertelde dat alles goed was, brak hij. Tranen van opluchting, ontlading van alle spanning die toch opbouwt. Wij zijn het natuurlijk ook niet meer gewend dat we een aantal dagen op de uitslag moeten wachten. Papa kon geen woord meer uitbrengen en dus heb ik alle informatie tegen mama verteld. We kunnen verder, deze hobbel is ook weer genomen. Wat een ontlading en wat een mooi moment.
X
