Papa was heel relaxed vanmorgen, hij had weer goed geslapen. Rond 13.20 uur zou hij worden opgehaald door de verpleegsters om hem naar de ok te brengen. Hij kreeg geweldige steunkousen tot aan z'n liezen en een operatiehemd, dit moest hij aan voordat ze hem weg gingen brengen. Hij heeft er nog nooit zo charmant bijgelegen😂.
Inmiddels was het al lang 13.20 geweest en hij lag nog steeds op de afdeling, het liep dus toch uit. Pas een uur later werd hij opgehaald en mochten wij een stukje meelopen. Toen we langs de balie van de afdeling kwamen zwaaide hij enthousiast naar de secretaresse van de afdeling, ze hebben daar zo erg om gelachen in de gang van het ziekenhuis. Wat een clown is die vader van ons. Hij was er klaar voor, voelde zich goed en ging er vol voor.
Even een kus en daar ging hij.... Wij zijn naar Utrecht centrum gegaan om de tijd de doden. Op het allereerste terrasje dat we tegen kwamen zijn we gaan zitten. Even lekker lunchen en wat drinken, toen ik terug kwam van het toilet werd ik al gebeld door de neurochirurg. Het anonieme nummer verraadde al dat het het ziekenhuis was. Je weet dat ze bellen en toch voelde ik meteen de spanning door mijn lijf gaan. Alles was goed verlopen, hij was er van overtuigd dat hij genoeg had weggenomen zodat de patholoog goed onderzoek kon doen. Verder geen gekke dingen gebeurd, dus de arts was tevreden. Poeh wat een opluchting.
We gingen weer verder shoppen, we mochten namelijk toch nog niet bij hem komen. Rond 17.30 uur werd ik weer door een anoniem nummer, shit weer het ziekenhuis?? Weer die hele spanning door mijn lijf, zou het niet goed zijn, zijn er complicaties?
Het was inderdaad het ziekenhuis, een verpleegster van de recovery. Ze vroeg : ' Bent u al gebeld door de neurochirurg na de operatie ?' Dus ik zei : 'Ja'. 'Oh, gelukkig', zei ze. Papa had aan de verpleegster gevraagd of wij gebeld waren en zij kon dat dus nergens terugvinden in het systeem en dus begon zij ook de twijfelen of wij wel gebeld waren. Papa stond erop dat ze naar ons zou bellen. Vandaar dat ze dat ook deed, maar wij schrokken ons helemaal kapot. Super lief dat hij zo aan ons dacht, alleen pakte dat niet lekker uit voor ons. Stelletje stresskippen zijn wij ook. Toen wisten we wel meteen dat hij goed wakker was en zijn we weer terug naar het UMC gaan rijden.
Gelukkig mochten we even naar de recovery om hem te zien. Hij lag al flink te zwaaien toen hij mama en Tessa zag. Zijn geintjes waren ook weer volop aanwezig. Zo vroeg hij aan mama : 'Wie ben jij eigenlijk?' Erg hé😂. Hij heeft een flinke wond op z'n hoofd en daar had hij ook last van. Nu ging het wel weer beter en hij zag er goed uit, kleur op z'n gezicht en had genoeg klets. Hij keek helder uit z'n ogen. Fijn dat dit weer achter de rug is. Alles stap voor stap. Nu op naar de volgende stap en dat is naar huis. Ik verwacht dat hij morgen weer mee naar huis mag. En dan binnenkort een afspraak voor de uitslag van het biopt. Maar daar gaan we ons nu niet druk over maken, alles 1 voor 1.
Morgen meld ik me weer voor de stand van zaken.
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten