En hij gaat nog niet naar huis.....

Wat een lange dag was het gisteren, redelijk opgelucht reden we gisteren naar huis. Vanmorgen weer op tijd de auto in om richting Utrecht te gaan. Papa had goed geslapen. Al behoorlijk vroeg kwam de zaalarts weer langs, hij had alles besproken met onze neuro-oncoloog en ze kwamen op hetzelfde uit als dat ze gisteren al hadden gezegd. Niks nieuws dus. Mama wilde graag weten of papa vandaag al mee naar huis zou kunnen. Het biopt had immers geen haast en zou ook volgende week ingepland kunnen worden. De arts ging zijn best doen om ervoor te zorgen dat papa vandaag mee naar zou kunnen. Mama had al meteen aan de verpleegkundige gevraagd of het infuus er alvast uit kon. De verpleegkundige wilde hier toch nog even mee wachten omdat zij nog geen groen licht had van de arts.

Daarna hebben mama en ik even geluncht zodat papa even kon rusten (we mogen niet op de afdeling zijn tussen 13 en 14 uur). Verder is het de hele dag bezoek'uur' behalve tussen 13 en 14 uur. Dan maar lunchen, voor papa zorgen ze ook idioot goed (van een soep om 11 uur naar een omelet tussen de middag om vervolgens om 15 uur een loempia te krijgen en dan om 17.15 uur weer een diner) Ik geloof dat hij niet alleen van de paracetamol moet afkicken maar ook van de geweldige zorg die hij daar krijgt.

Om 14 uur werd ik gebeld door papa, de arts was. Dus wij snel naar de afdeling, we hadden vandaag ook nog een afspraak met de neurochirurg. Toen wij boven kwamen, was de arts al weer weg. Gelukkig kwam hij redelijk snel weer terug en vertelde ons dat het biopt vrijdag aanstaande zou plaatsvinden. Oh oké, even schakelen. Dat is wel snel. Deze man legde goed uit wat papa kon verwachten en dat het biopt nemen hooguit een uur zou gaan duren. Bezwaren werden bij papa weggenomen en hij heeft er vertrouwen in, al blijft het wel spannend natuurlijk. Hij werd meteen meegnomen voor een ECG (hartfilmpje) dat is nodig voor de anesthesist. Toen hij weg was, kwam onze eigen arts even langs. We hebben haar ook nog even gesproken en zij vertelde dat hét alweer een jaar z'n hoofd zit en ze niet precies weten wat het nu is. Dus zij vond het ook tijd voor zekerheid. Toen ze dat zei, voelde dat voor mama en mij ook zo, het wordt tijd dat we die zekerheid krijgen. Dan maar zo snel mogelijk dacht ik, voor mama had het nog wel een week later gemogen. Je vliegt hier van links naar rechts en van boven naar beneden. Elke keer is het bijstellen en weer een andere richting ingaan. Niet erg, wel vermoeiend. Nu weten we wat er gaat gebeuren, morgen verdere scans en het plakken van de rondjes op z'n hoofd, verder moet hij naar de anesthesist en krijgt hij nog een geheugen testje. Dus morgen zitten we weer een dagje in Utrecht om hem gezelschap te houden en alle gesprekken mee te krijgen. Vrijdag is dan dé dag, morgen horen we meer over het tijdstip wanneer het gaat gebeuren.

Het is maar goed dat het infuus niet verwijderd was, want hij heeft het de komende dagen nog gewoon nodig, hahaha. Op naar morgen, we nemen alles stap voor stap.

X