Poeh, wat een opluchting!

Vanmorgen zijn we weer richting Utrecht gegaan voor de 3 maandelijkse controle, nou 3 maandelijks... er zat nu 4 maanden tussen de vorige en deze scan. Wat een files hadden we onderweg, echt "maandagochtendnadevakantieverkeer". Gelukkig waren we op tijd, meteen doorgelopen naar de MRI en papa kon nog niet gaan zitten in de wachtkamer of hij werd al naar binnen geroepen. Mama vindt het helemaal niks, dat wachten zonder papa. Hij kwam met kleine oogjes de MRI uit, hij had gewoon door die herrie heen liggen slapen. Je kunt wel zeggen dat papa ook heel erg gestrest was, hahaha.  

Toen begon het echt lange wachten, jeetje ruim 2,5 uur zat er tussen de MRI en het gesprek met de arts. We zijn maar een restaurantje ingedoken en hebben toen maar ontbeten en daarna ook nog geluncht, tja je moet toch iets met die spanning. Ik heb in die tijd nog even kunnen werken om de tijd door te komen. 

Eindelijk was het zover, we konden richting neuro-oncologie lopen. We hoefden gelukkig niet heel lang te wachten voordat ze ons (papa, mama, Tessa en ik) kwamen ophalen. Nog voordat we in onze stoel konden gaan zitten, gaf ze ons al het verlossende woord. De scan is goed, helemaal stabiel!!!! Mijn hart die bonkte er zowat uit, wat een spanning komt er dan los. Ook bij de rest. Echt zo opgelucht.... Wij hebben echt de beste arts ever, zij snapt precies hoe je je voelt als je daar zit en dat je eerst wil weten hoe het ervoor staat. En niet gaat vragen hoe je je voelt, dat kan ook na de uitslag. Zij leeft zo mee, we zijn echt blij dat we de overstap gemaakt hebben.
Nu weer even 3,5 maand niet aan de MRI denken en alle stress die daarbij komt kijken. Extra genieten!!!

X