spannende dag

Zo! het begon deze ochtend al lekker. Toen we beneden kwamen, was het al flink aan het sneeuwen. We moesten ons om 9.00 uur in de kliniek melden voor de bloedafname van ongeveer 200ml. De wegen waren redelijk te doen met al die sneeuw. Eenmaal bij de kliniek aangekomen, werd z'n bloeddruk gemeten, tja.... dat apparaatje pompte zich wel 5x opnieuw op, maar er kwamen geen waardes uit. Papa's hand was inmiddels al bordeaux rood aan het worden. Uiteindelijk pikte het apparaat toch zijn bloeddruk op. Alles was prima, dus de bloedafname kon gestart worden. Maar liefst 20 buisjes bloed werden afgetapt. Bij de laatste 3 buisjes ging het mis. Papa werd niet goed, hij zag zo gruwelijk wit ineens. Alle kleur was uit z'n lippen, poeh.... Hij bleef maar zuchten, je zag dat hij het lastig had. De verpleegkundige zag ook dat het echt niet goed ging. Ze had hem al meer laten liggen en water laten drinken, maar dit hielp voor geen meter. Toen kwam de bloeddrukmeter weer tevoorschijn, deze gaf een bloeddruk aan van 80/40.... Dat was wel heel erg laag en daarom voelde hij zich zo beroerd! Meteen werd hij aan het infuus gelegd, daar knapte hij wel van op. Ondertussen was het nog harder gaan sneeuwen. Eindelijk mochten we naar het huisje, hier zaten mama en Cilly op ons te wachten. We moesten de auto inpakken en daarna weer terug naar de kliniek voor het vaccin.

Alle spulletjes weer uit het huis gehaald, auto ingepakt en weer naar Duderstadt. De sneeuw bleef vallen, maar de wegen waren echt super goed te rijden. Ongelooflijk dat de wegen gewoon sneeuwvrij zijn inclusief alle kleine dorpjes waar we door moeten rijden. Daar kunnen we hier in NL nog niets van leren! Met Dr. NeBelhut jr. hadden we dit keer weer een afspraak. Wat een fijne man, hij neemt echt de tijd om alle vragen te beantwoorden. Het ziekenhuis in NL is namelijk best sceptisch over de behandeling, vandaar dat ik flink wat vragen voor Dr. NeBelhut had. Hij legde alles zo duidelijk uit, hij weet echt waar hij het over heeft. Deze kliniek heeft ook gesproken op een congress in Chicago, immuuntherapie is HOT nu. Ze hebben erg goede resultaten en ik heb veel documentatie van ze meegekregen. Ook de verpleegsters weten van wanten daar. Je kunt ze echt alles vragen. Na mijn vragenuurtje was het tijd voor het (vervelende) vaccin. Ze prikken net onder de huid en spuiten dan de celletjes in. Je ziet dan een flinke bult onder zijn huid verschijnen. Ook deze keer kan hij griepverschijnselen krijgen, maar dit hoeft niet.

We krijgen heel vaak de vraag : 'wanneer kun je dan zien dat de immuuntherapie werkt?' Dat is dus het lastige, je kunt dat niet zien of voelen. Het is de bedoeling dat de hersentumor heel lang weg blijft mede door middel van de immuuntherapie. Dat het lichaam zelf de tumor gaat aanvallen en ervoor zorgt dat deze niet kan gaan groeien. We hebben nog minimaal 2 vaccins te gaan en de volgende afspraak staat alweer gepland, zondag 14 februari vertrekken we weer richting Duderstadt. Volgende week start de volgende chemokuur, maandagochtend hebben we nog wat afspraken in het ziekenhuis en dan zijn we weer klaar voor de volgende ronde.

En toen konden we weer terug naar Waalwijk. Wat een weer! Niet normaal veel sneeuw gehad de eerste 100 km. Dat rijdt niet echt heel fijn. Al met al hebben we er iets langer over gedaan dan 'normaal'. Gelukkig zijn we weer veilig thuis. Best een spannend dagje geweest....